Αταίριαστες σκέψεις δίπλα στη θάλασσα

 

      Το θαλασσινό αεράκι σε χτυπάει απαλά στο πρόσωπο. Η θάλασσα έχει ένα υπέροχο τυρκουάζ χρώμα. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και διαφόρων σωματοτύπων απολαμβάνουν, καθένας με τον τρόπο του, αυτήν την ωραία μέρα στην παραλία.
     Είναι Ιούνιος ακόμη, οι παραλίες δεν έχουν γεμίσει ασφυκτικά με κόσμο. Γι'αυτό και είχες την τύχη να βρεις ένα ολόκληρο πεύκο για τον εαυτό σου. Ένα εύρωστο, γερό πεύκο, με πυκνή και ευχάριστη σκιά. Από αυτήν την προνομιακή σου θέση, έχεις τώρα την πολυτέλεια να τους παρατηρείς όλους και ταυτόχρονα να χαλαρώνεις, ξαπλωμένος νωχελικά επάνω στην ψάθα σου.
     Πόσες μνήμες ξυπνούν από το βαθύ τους ύπνο και έρχονται να σε βρουν, η μια μετά την άλλη, και να σου θυμίσουν εκείνες τις μακρινές εποχές που ήσουν παιδί, που η μυρωδιά της θάλασσας για εσένα ήταν ανακατεμένη με τη μυρωδιά του αντηλιακού και του βραστού αυγού μετά το μπάνιο... Πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα τότε!
     Το αεράκι σηκώνει την άμμο και προσπαθεί να σε σηκώσει μαζί με την ψάθα, δεν είναι όμως αρκετά δυνατό. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Χαλάρωσε και απόλαυσε το θέαμα. Ανάσανε βαθιά τον αλμυρό αέρα. Κοίτα ψηλά τον ήλιο, που σου παίζει κρυφτό ανάμεσα από τις πευκοβελόνες.
     Από το ανοιχτό σου ραδιόφωνο ακούγεται μουσική. Προσπαθείς να βρεις μια μουσική που να ταιριάζει με τις εικόνες που βλέπεις γύρω σου. Τι να είναι; Κλασσική; Μοντέρνα; Λαϊκή; Ελληνική; Ξένη; Αλλάζεις τους σταθμούς, προσπαθώντας να βρεις την τέλεια μουσική για τις στιγμές που ζεις. Ξαφνικά, σταματάς την αναζήτηση. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το Dust in the wind.
     Μελαγχολικό τραγούδι, ναι, καθόλου κατάλληλο για παραλία. Κι όμως, γιατί εσένα σου φαίνεται ότι έδεσε αρμονικά ο ήχος με την εικόνα; Το μυαλό σου κατακλύζεται από σκέψεις. Βλέπεις τα παιδιά που πλατσουρίζουν στη θάλασσα, τα ζευγαράκια που ερωτοτροπούν, τους νεαρούς με τις ρακέτες... Dust in the wind...
     Σκέφτεσαι αμέτρητους νεαρούς, με ρακέτες ή χωρίς, ζευγαράκια, περισσότερο ή λιγότερο εκδηλωτικά, οικογένειες, σωσίβια με ζωάκια, ομπρέλες, κάστρα στην άμμο, κυνηγητά, γέλια, όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν ή θα περάσουν από αυτήν ή από οποιαδήποτε άλλη παραλία, απολαμβάνοντας το καλοκαίρι. Νιώθεις έντονα ότι τις εικόνες που βλέπεις τις έχουν ξαναδεί, ίσως όχι αυτούσιες αλλά τις έχουν ξαναδεί, κι άλλα ζευγάρια μάτια. Και όπως βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου, η εικόνα σιγά-σιγά ξεθωριάζει, σβήνει.
     Dust in the wind. Το αεράκι φυσάει απαλά και τα διαλύει όλα, τα σκορπίζει όπως σκορπίζει την άμμο. Πού πάνε τα γέλια, τα τρεχαλητά; Πού πάνε τα φιλιά, οι αγκαλιές, οι τσακωμοί; Τι μένει τελικά;
     Είσαι εδώ και αύριο δεν θα είσαι. Κανείς δεν θα γνωρίζει το πέρασμά σου. Μόνο υποθέσεις θα μπορεί να κάνει. Αυτή την άμμο ίσως την όργωσαν τα βήματα κάποιου άλλου, θα σκέφτεται, αυτά τα πεύκα ίσως έριξαν τη σκιά τους και σε άλλους ανθρώπους, αυτή η θάλασσα ίσως αγκάλιασε και άλλα κορμιά... Κι όπως τα βήματα ενός άλλου όργωσαν κάποτε αυτήν την άμμο, έτσι την οργώνουν και τα δικά μου σήμερα, όπως αυτά τα πεύκα έριξαν τη σκιά τους άλλοτε σε κάποιους άλλους, έτσι χαρίζουν και σε εμένα τον ίσκιο τους τώρα, όπως αγκάλιασε η θάλασσα τόσα κορμιά στο παρελθόν, έτσι ακριβώς αγκαλιάζει και εμένα σήμερα.
     Και κάποια μέρα, δεν έχει σημασία πότε ακριβώς, ο άνθρωπος που έκανε αυτές τις σκέψεις δε θα υπάρχει πια και θα έρθουν άλλοι άνθρωποι να κάνουν τις ίδιες σκέψεις, ή παρόμοιες, και ο μόνος κοινός παρονομαστής όλων αυτών των ανθρώπων είναι τελικά η σκόνη, αυτή η σκόνη που χορεύει στον αέρα, η σκόνη που μένει και τα σκεπάζει όλα.
     Dust in the wind. Είτε μιλάμε για έναν τυφώνα, είτε για μια θαλασσινή αύρα.