Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Στα καλά καθούμενα



     Τι ήταν αυτό που έπαθε στα ξαφνικά η Πίπη! Εκεί που βολτάριζε στη Χώρα των θαυμάτων και διάβαζε για της Βανίλιας τα καμώματα, και ενώ έτρωγε ένα κεσεδάκι γιαούρτι – πρόβειο, παρακαλώ – παρά τρίχα να πνιγεί! Λίγο ακόμα και θα κατάπινε το γιαούρτι μαζί με το κουταλάκι! Τι ήταν αυτό; Βραβείο; Από την Βανίλια; Α, μα δεν είναι δυνατόν!
     Από την άλλη, βέβαια, της λύθηκε η απορία, τι τάχα λαμπύριζε τις προάλλες – τι τα’θελες κι εσύ τα στρας και τα διαμάντια στο φόρεμα, βρε Βανίλια; – αλλά τι να το κάνεις, που τώρα θα έπρεπε να παραλάβει και βραβείο;
     Για όσους δεν την ξέρουν, στην Πίπη δεν αρέσει να δίνει συνεντεύξεις, κι αν η Βανίλια περιμένει απαντήσεις σώθηκε. Γι’αυτό και εγώ, επειδή πολύ τη λυπήθηκα τη Βανίλια, που θα έμενε με όλες τις απορίες της αναπάντητες, αποφάσισα να την πάρω εγώ τη συνέντευξη από την Πίπη, που έχω και κάποιο θάρρος.
      Πήγα, λοιπόν, και την επισκέφτηκα στη Χώρα του διαμερίσματος. Δεν με περίμενε, φυσικά.
     - Α, εσύ; μου είπε. Τι θέλεις;
     - Δεν ξέρω αν το έμαθες, της απάντησα, αλλά κέρδισες κάποιο βραβείο...
     - Φυσικά και το έμαθα, τι έγινε λοιπόν, τώρα θα πρέπει και εγώ να ραφτώ σαν τη Βανίλια και να δίνω πρενς κόνφερανς;
     - Δεν είναι απαραίτητο, μπορείς και να μην κάνεις τίποτα από όλα αυτά.
     - Ωραία, τότε, θα παραλάβω το βραβείο στη Χώρα του διαμερίσματος, ντυμένη με τη φόρμα μου, και... δε νομίζω να πειράζει που έχω ασυγύριστα, ε;
     - Όχι, γιατί να πειράζει;
     - ...αν και δε μου φαίνεται και πολύ αδιάβλητος ο τρόπος χορήγησης του συγκεκριμένου βραβείου... Να δεις που η Βανίλια μου το έδωσε επειδή της έκανα κάποτε δώρο ένα ιπποποταμάκι. Πού να το φανταστώ, η δόλια, ότι θα είχε τρέλλα με τα ζώα; Τι ήθελα και εγώ να πρωτοτυπήσω; Ας της έπαιρνα σοκολατάκια!
     - Θα ήθελε, λέει, να σε γνωρίσει καλύτερα...
     - Αλήθεια; Εμένα μου φαίνεται ότι θέλει να της στείλω και ένα σκιουράκι...
     - Γιατί θα έπρεπε να αμφιβάλλεις για τις προθέσεις της;
     - ... ή ένα γαϊδουράκι. Δεν αμφιβάλλω για τις προθέσεις της, απλώς αναρωτιέμαι... Και πώς νομίζει ότι θα με γνωρίσει καλύτερα;
     - Έχω εδώ κάποιες ερωτήσεις...
     - Να τες και οι ερωτήσεις! Είπα, δεν δίνω συνεντεύξεις!
     - Δεν είναι πολλές, μόνο οκτώ...
     - Οκτώ; Με σκοτώνεις!
     - Όχι δα! 
     - Άμα σου λέω!
     - Δεν έχεις δίκιο, οκτώ ερωτήσεις δεν είναι πολλές... και είναι και εύκολες!
     - Και θα με αφήσεις ήσυχη ύστερα;
     - Το υπόσχομαι.
     - Άντε να δούμε...
     - Να ξεκινήσω δηλαδή;
     - Άντε, ξεκίνα, να τελειώνουμε κάποια στιγμή...
     - Λοιπόν, ερώτηση πρώτη: Πείτε μας τι σας ενθουσιάζει...
     - Πρώτα-πρώτα, δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς στον πληθυντικό, ποια νομίζεις ότι είσαι;
     - Συγγνώμη...
     - Μάθαμε όλοι τον πληθυντικό ευγενείας και τον χρησιμοποιούμε παντού... Λίγο θέλω για να διακόψω τη συνέντευξη, κανόνισε την πορεία σου.
     - Εντάξει, θα προσέχω. Λοιπόν, τι σε ενθουσιάζει;
     - Η δημιουργία. Μου αρέσει όταν από το τίποτα μπορείς να φτιάξεις κάτι.
     - Γιατί πιστεύετε, χμ, πιστεύεις ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;
     - Ε, μα τώρα, είναι ερώτηση αυτή; Θα φάω τις κοτσίδες μου!
     - Μα γιατί;
     - Χρειάζεται και ρώτημα; Τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν όπως βοηθάει ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων και στην "πραγματική" ζωή. Η επικοινωνία δίνει ιδέες, προτείνει νέες γωνίες θέασης του κόσμου και της ζωής, εμπλουτίζει τον πνευματικό μας κόσμο. Προσωπικά, έχω εμπνευστεί πολλές φορές από κάποια κουβέντα ενός φίλου.
     - Για ποια πράγματα μιλάτε - μιλάς, στο blog σου;
     - Εσύ το πας φιρί-φιρί να με εκνευρίσεις!
     - Μα γιατί;
     - Βρε, εγώ γράφω στο μπλογκ ή εσύ, που έχεις κάνει τη ζωή μου μυθιστόρημα και δεν ξέρω κάθε φορά αν ζω ή αν το φαντάζομαι;
     - Ναι, αλλά εσύ το πήρες το βραβείο!
     - Ωραία, λοιπόν, αφού πρέπει να απαντήσω θα πω ότι γενικά προσπαθώ να διατηρήσω έναν εύθυμο τόνο στο μπλογκ. Γράφω για πράγματα που βλέπω, που ακούω, που νιώθω, προσπαθώντας πάντα να τα παρουσιάσω με έναν τρόπο εναλλακτικό, που είναι μια πραγματική πρόκληση για εμένα. Σε κάλυψα;
     - Ναι, φυσικά. Πάμε τώρα στην τέταρτη ερώτηση: Πώς φαντάζεστε - φαντάζεσαι το blog σου σε δύο χρόνια; Τι θα ήθελες να δεις να μεγαλώνει ή να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
     - Το φαντάζομαι λιγότερο ενοχλητικό...
     - Δηλαδή;
     - Ασχολήσου και με κανέναν άλλον, βρε αδερφέ! Κάθε τρεις και λίγο, η Πίπη αυτό, η Πίπη εκείνο, η Πίπη το άλλο... Λίγη διακριτικότητα, επιτέλους! Όταν το ξεκίνησες, το ξεκίνησες από περιέργεια, εντάξει, έγραφες μερικές σκέψεις από εδώ, μερικές από εκεί, καμιά αστεία ιστορία, όλα μια χαρά. Ύστερα με ανακάλυψες και από τότε δεν με έχεις αφήσει σε χλωρό κλαρί! Το παρατήρησες, φαντάζομαι, ότι έχουν αυξηθεί οι αναρτήσεις σου σε τρίτο πρόσωπο...
     - Πιο αργά, δεν σε προλαβαίνω... Ναι, το ξέρω, έχουν αυξηθεί οι αναρτήσεις που σε έχουν για θέμα, αλλά δεν είναι αυτό πιο διασκεδαστικό;
     - Πιο διασκεδαστικό; Από τι και για ποιον;
     - ...Μάλιστα. Πάντως κάποιοι διασκεδάζουν με τις ιστορίες του μπλογκ...
     - Αυτό είναι το μόνο ευχάριστο. Αν, λοιπόν, κάτι θα έπρεπε να θέλεις για το μπλογκ, είναι να συνεχίσεις να έχεις ιδέες.
     - ... να συνεχίσω να έχω ιδέες. Εντάξει, το έγραψα.
     - Πάμε στην επόμενη ερώτηση τώρα, που πήρα φόρα.
     - Τι είναι αυτό που κάνεις καλύτερα;
     - Όπως ξέρεις, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που κάνω καλά, και άλλα τόσα που τα κάνω χάλια. Νομίζω, όμως, στάσου να συγκεντρωθώ, ναι, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτό που κάνω καλύτερα είναι να μην κάνω τίποτα. Και μη νομίζεις ότι το να μην κάνεις τίποτα είναι εύκολο... Καθόλου εύκολο δεν είναι, θέλει τέχνη. Και αυτήν την τέχνη έχω αποφασίσει να τη μάθω.
     - Ενδιαφέρον... Πόσο χρόνο αφιερώνεις στο μπλογκ σου;
     - Άντε πάλι... το μπλογκ είναι δικό σου, όχι δικό μου! Τέλος πάντων, αν θα έπρεπε να απαντήσω για εσένα σε αυτήν την ερώτηση θα έλεγα ότι γράφεις πάνω-κάτω τέσσερεις φορές το μήνα και ότι αφιερώνεις περισσότερο χρόνο να διαβάζεις μπλογκ παρά να γράφεις, έτσι δεν είναι;
     - Αλήθεια είναι αυτό.
     - Επίσης, πρέπει να πω ότι πολλές ιστορίες τις γράφεις μια κι έξω, και κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με το άτομό μου, αλλά υπάρχουν και ιστορίες που τις δουλεύεις πρώτα στο μυαλό σου μέχρι να "ωριμάσουν". Τελειώσαμε τώρα;
     - Όχι ακόμα, κοντεύουμε... Πώς γεννιούνται οι αναρτήσεις σου;
     - Εσύ θα μου πεις, αφού εσύ τις γράφεις! Δεν πιστεύω να πεις ότι τις φέρνει ο πελαργός, όπως είπε η Βανίλια, όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι πελαργοί φέρνουν μωρά και όχι αναρτήσεις...
     - Ναι, επάνω σε αυτό πρέπει να μάθεις κάτι για τα μωρά και τον πελαργό...
     - Παίξ'το μας και έξυπνη τώρα! Να σου θυμίσω την ανάρτηση με τίτλο "Προτεραιότητα στον πελάτη";
     - Τέλος πάντων, αν πρέπει να απαντήσω εγώ...
     - Γιατί, ποιος άλλος θα έπρεπε να απαντήσει;
     - ... θα πω ότι οι αναρτήσεις μπορούν να γεννηθούν από το ο,τιδήποτε, από μία εικόνα, από μία λέξη, από μία κατάσταση... Καλοδεχούμενες από όπου κι αν έρχονται!
     - Ναι, καλά...
     - Και φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση...
     - Επιτέλους!
     - Θέλω να ακούσω τις ευχές σου για τον αναγνώστη.
     - Ποιον αναγνώστη; Έναν αναγνώστη μόνο έχεις, βρε άχρηστη, που με έχεις ξεφωνίσει στα πέρατα της Οικουμένης;
     - Δεν με κατάλαβες, όταν λέω "αναγνώστη" εννοώ όλους τους αναγνώστες.
     - Όλους-όλους;
     - Όλους-όλους.
     - Ε, αν είναι για όλους-όλους... Αν και, εδώ που τα λέμε, εγώ δεν νιώθω ότι έχω αναγνώστες, παρατηρητές της ζωής μου έχω, ανάθεμά σε, που σε λίγο δεν θα έχω μούτρα να κυκλοφορήσω...
     - Στο θέμα μας...
     - Στο θέμα μας, εντάξει. Στους δικούς σου αναγνώστες, που βρέθηκαν στα μέρη της Γλωσσοπάθειας από λάθος, όντες υγιείς, εύχομαι περαστικά.
     - Δεν ντρέπεσαι!
     - Ντρέπομαι, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Καλύτερα θα ήταν να τους ευχαριστούσες που κάνουν τον κόπο και διαβάζουν τις ιστορίες σου.
     - Μα τους ευχαριστώ, εννοείται!
     - Όσο για τους αναγνώστες γενικά, εγώ τους εύχομαι να βρίσκουν πάντα απολαυστικά κείμενα να διαβάζουν. Διότι, τι είναι ο αναγνώστης χωρίς το ανάγνωσμα;
     - Καλό!
     - Σου άρεσε; Εμ, τέτοια ξεφτιλισμένη είσαι, που περιμένεις από εμένα να απαντήσω τις ερωτήσεις που θα έπρεπε κανονικά να απαντήσεις εσύ.
     - Μα...
     - Δεν θέλω κουβέντα παραπάνω! Αρκετά με τις ερωτήσεις, κουράστηκα. Και τώρα θα πρέπει να ξεσκονίσω για να βάλω και το βραβείο στο ράφι, ωραία τα κατάφερες!
     Και λέγοντας αυτά, η Πίπη πετάχτηκε όρθια και μου έκανε νόημα να σηκωθώ κι εγώ. Υπάκουσα, φυσικά. Δεν είναι να της πηγαίνεις κόντρα της Πίπης όταν είναι αποφασισμένη για κάτι.
     - Χαιρετίσματα στον Πιγκουίνο και στον Φονικό Κούνελο! μου φώναξε καθώς έφευγα. Είναι και οι δυο τους εξαιρετικοί τύποι και τα μπλογκ τους είναι υπέροχα!
     Άρχισα να απομακρύνομαι από τη Χώρα του διαμερίσματος ενώ ο ήλιος έδυε. Φτηνά την γλίτωσα. Τώρα, το τι θα καταλάβει η Βανίλια για την Πίπη, δικό της θέμα. Εγώ, μια φορά, άλλη συνέντευξη από την Πίπη δεν παίρνω.

9 σχόλια:

  1. δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα :)
    πολύ μ' αρέσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αμ'καλά το είχα καταλάβει εγώ ότι είσαι βιτσιόζα... φαίνεται, παιδί μου, από τα στρας στο φόρεμα!
    Πάω τώρα να ξεσκονίσω το ράφι... και αυτό το κύπελο θα θέλει και γυάλισμα, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να σε συγχαρώ αγαπητή μου Pippi που για μια ακόμη φορά τα κατάφερες τόσο όμορφα.
    Νάσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστώ, αγαπητέ Dennis, και εσύ να είσαι καλά και να με επισκέπτεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου αρέσει ο εναλλακτικός σου τρόπος, για αυτό και σε διαβάζω!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πρώτη φορά σε διαβάζω και μένω έκπληκτη!! Κορίτσι μου έσυ παραμύθια να γράφεις για όλα τα παιδακια! Και εμάς μαζί! Μα τι ώραια τα λές!!! Μπράβο και εις ανώτερα! Αντε επιστρέφω στις προηγούμενες σου αναρτήσεις!! Ευχαριστώ την Βανιλα που σε ανάφερε και έχω την τιμή να σε διαβάσω! Έυγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα - βραβευμένα μου πια - χαιρετίσματα, Αριστέα μου!
    Σαν να νιώθω λίγο πιο ψηλή... Λες να φταίει το καλάμι;

    Mikaella, χαίρομαι που σου αρέσουν τα παραμύθια, θα βρεις μερικά εδώ μέσα. Όσο για την τιμή, η τιμή είναι δική μου που υπάρχουν άνθρωποι που με διαβάζουν. Καλή ανάγνωση σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλωσήρθες, άσωτε, αν και για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν μου άρεσε η παραβολή του άσωτου υιού. Εύχομαι εδώ μέσα να περνάς καλά. Βασικά, να περνάς καλά όχι μόνο εδώ μέσα, αλλά και έξω από εδώ.
    Τους χαιρετισμούς μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question