Ρέκβιεμ

     

   

       - Θα πάμε εκδρομή! Θα πάμε εκδρομή! φώναξαν όλο χαρά οι νεροσταλίτσες.

     - Δεν κάθεστε καλύτερα, πού να τρέχετε με τέτοιο καιρό, είσαστε και μικρές ακόμα... διαμαρτυρήθηκε η μαμά τους, η νεφέλη.

     - Όχι, θα πάμε τώρα! Και δεν είμαστε τόσο μικρές, πολλές από τις φίλες μας έχουν ήδη ταξιδέψει.

     - Ναι, αλλά ήταν πιο μεγάλες.

     - Καθόλου πιο μεγάλες δεν ήταν, για θυμήσου, ίδια ηλικία είχαμε.

     - Ε, τέλος πάντων, και πού λέτε να πάτε εκδρομή;

     - Θα πάμε να δούμε τη γη...

     - Τη γη; Είστε τρελλές; Ω, Θεέ μου, τι έπαθα η δόλια η μάνα! Βρε, τι δουλειά έχετε εσείς στη γη, κοριτσάκια είστε ακόμα, προχθές ακόμα ήσαστε ατμός!...

     - Μαμά, μην επιμένεις, εμείς θα πάμε στη γη, το αποφασίσαμε!

     - Βρε νιάνιαρα, τι αποφασίσατε που ακόμα δεν ξέρετε πόσο κάνει ένα και ένα;

     - Δύο κάνει και μην προσπαθείς να μας εμποδίσεις, θα πάμε, θα πάμε, θα πάμε!

     - Πω, πω, μου πήρατε το κεφάλι με τις φωνές σας! Βρε, είναι μακριά η γη, θα κουραστείτε...

     - Δεν είναι και τόσο μακριά, αφού την βλέπουμε μια χαρά από εδώ!

     - Αφού την βλέπετε, τότε, δεν χρειάζεται να πάτε να τη δείτε και από κοντά!

     - Εμείς θα πάμε και σταμάτα να γκρινιάζεις!

     - Βρε, η γη είναι χαμηλά και θα πέσετε και θα χτυπήσετε, δεν σας κάνει εντύπωση που καμία φίλη σας δεν γύρισε πίσω;

     - Θα προσέχουμε.

     - Άμυαλα νιάτα! αναστέναξε η νεφέλη.

     - Σκουριασμένα μυαλά! είπαν οι νεροσταλίτσες.

     - Καλά, είπε στο τέλος η νεφέλη, εντάξει, να πάτε, αλλά δεν μπορείτε να πάτε έτσι, θα χτυπήσετε. Περιμένετε λίγο...

     Και μια και δυο φώναξε τον ξάδερφό της, τον Βοριά. Του εξήγησε τι ήθελαν να κάνουν οι νεροσταλίδες και τον παρακάλεσε να τις προστατέψει.

     - Μην ανησυχείς καθόλου, ξαδέρφη, είπε εκείνος.

     Και βάλθηκε να φυσάει τόσο δυνατά, που ο αέρας στη γη πάγωσε.

     - Τώρα μπορείτε να πηγαίνετε την εκδρομή σας, αλλά προσεκτικά, έτσι; είπε η ανήσυχη μαμά στα ανυπόμονα να φύγουν παιδάκια της.

     - Εντάξει, μαμά, είπαν εκείνα καθώς έφευγαν.

     Και άρχισαν να κατεβαίνουν με φόρα, μέχρι που έφτασαν στον παγωμένο αέρα. Και τότε έγινε ένα θαύμα: όλες οι νεροσταλίδες απόκτησαν ένα άσπρο, αφράτο πανωφόρι και έγιναν πολύ ελαφριές, σχεδόν όσο ο αέρας.

     - Α, τι ωραία! είπαν. Τώρα δεν κινδυνεύουμε να χτυπήσουμε, καθώς πέφτουμε. Θα δούμε τη γη χωρίς να χτυπήσουμε καθόλου. 

     Και όρμησαν με νέο κέφι για να εξερευνήσουν τη γη. Όμως ο άνεμος συνέχιζε να φυσάει και οι νεροσταλίδες χωρίστηκαν, άλλες από εδώ και άλλες από εκεί. Και κάποιες ήταν πολύ τυχερές και έπεσαν απαλά-απαλά πάνω σε χορταράκια μυρωδάτα, άλλες ήταν λιγότερο τυχερές και έπεσαν επάνω σε πλάκες πεζοδρομίου και σε ταράτσες πολυκατοικιών, ενώ κάποιες άλλες συνέχισαν να χορεύουν σαν τρελλές από τη χαρά τους και από τον άνεμο που φυσούσε, και φυσούσε και φυσούσε... 

     Όμως υπήρξαν και κάποιες ακόμα, κάποιες πολύ πιο άτυχες, που όπως χόρευαν παρασυρμένες από τον παγωμένο άνεμο συγκρούστηκαν μετωπικά με ένα παρμπρίζ. Είδα πολλές από αυτές σήμερα το απόγευμα που έπεφταν, με τα αφράτα, λευκά πανωφόρια τους, επάνω στο παρμπρίζ του λεωφορείου, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή, χάνοντας το λευκό τους πανωφόρι και κυλώντας αργά-αργά προς τα κάτω.

     Ας είναι τρυφερός ο υαλοκαθαριστήρας που τις σκουπίζει...