Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

 
    Μια φορά κι έναν καιρό, στη Χώρα του Ουρανού, γεννήθηκε ένα αστεράκι. Ήταν ένα αστεράκι πολύ χαριτωμένο, με λακκάκια στα μάγουλα, ένα αστεράκι πανέμορφο, που χαιρόσουν να το βλέπεις, και οι γονείς του ήταν πολύ χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
     Όμως, η ευτυχία των γονιών δεν έμελλε να κρατήσει πολύ, αφού στη Χώρα του Ουρανού βασίλευε ένα κακό σουπερνόβα. Το σουπερνόβα ήταν πολύ αλαζονικό και η μόνη του αγωνία ήταν μήπως κάποιο αστέρι του πάρει τη θέση. Γι'αυτό και έπαιρνε τα μέτρα του. Έτσι, όταν γεννιόταν ένα νέο αστέρι, το σουπερνόβα μελετούσε τον αστρολογικό χάρτη του νεογέννητου για να δει αν η θέση του κινδύνευε.
     Έτσι έκανε και όταν γεννήθηκε το μικρό, χαριτωμένο αστεράκι με τα λακάκια στα μάγουλα. Πήρε, λοιπόν, τον αστρολογικό χάρτη του νεογέννητου αστεριού και αυτό που είδε εκεί καθόλου δεν του άρεσε. Τα σημάδια το έλεγαν ξεκάθαρα: το νεογέννητο αστέρι θα βασίλευε σε όλη τη Χώρα. Το σουπερνόβα δεν είχε καιρό για χάσιμο. Διεμήνυσε σε όλο το βασίλειο, ότι το νεογέννητο αστεράκι έπρεπε να πεθάνει.
     Οι γονείς του αστεριού ήταν απαρηγόρητοι. Πώς μπορούσαν να αφήσουν το μοναχοπαίδι τους να πεθάνει; Έπρεπε κάτι να κάνουν. Έτσι, η μανούλα του αστεριού τού έβαλε ένα σκονισμένο πανωφόρι, το φίλησε σταυρωτά και, αφού πήρε και την ευλογία του πατέρα του, το αστεράκι φυγαδεύτηκε μακριά, πολύ μακριά.
     Νύχτες και νύχτες περπατούσε το νεογέννητο αστεράκι και απόφευγε τις μεγάλες παρέες των αστεριών, μήπως κάποιος το αναγνώριζε και το παρέδιδε στο σουπερνόβα. Η μαμά του του είχε πει να πάει όσο πιο μακριά μπορούσε, και όταν καταλάβαινε ότι δεν κινδύνευε πια, τότε μόνο να σταματούσε την περιπλάνηση. Και μια όμορφη νύχτα, το αστεράκι ένιωσε πως έφτασε στον προορισμό του.
     Αμέσως, λοιπόν, άρχισε να ψάχνει ένα μέρος για να μείνει. Αλλά αυτό δεν ήταν και πολύ εύκολο.
     - Ε, πού πας, μικρέ; τον ρώτησε ένα αστέρι από τον αστερισμό του Ζυγού που το είδε να πλησιάζει.
     - Είμαι μόνο, μακριά από την οικογένειά μου, και ψάχνω ένα σπίτι, απάντησε.
     - Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να μείνεις εδώ, μαζί μας; Φύγε αμέσως, δεν το βλέπεις ότι μας χαλάς την ισορροπία; Με το που ήρθες, η ζυγαριά μας άρχισε να γέρνει, κινδυνεύουμε να πέσουμε. Δεν υπάρχει χώρος για εσένα, φύγε, ξουτ!
     Το αστεράκι τότε πήγε στον αστερισμό του Τοξότη, που βρισκόταν εκεί παραδίπλα.
     - Μήπως θα μπορούσα να μείνω μαζί σας; ρώτησε τα αστεράκια του Τοξότη.
     - Α πα πα, ούτε να το συζητάς, είπαν εκείνα.
     - Δεν θα ενοχλήσω, να, θα κάτσω εδώ σε μια γωνία και ούτε που θα το καταλάβετε ότι είμαι εδώ...
     - Βρε, φύγε σου λέμε, δεν καταλαβαίνεις;
     Και τα αστεράκια τέντωσαν το τόξο του Τοξότη και σημάδεψαν το καημένο το αστεράκι.
     - Φύγε τώρα! του είπαν. Αλλιώς δεν πρόκειται να ζήσεις να δεις άλλη νύχτα!
     Το αστεράκι έφυγε κυνηγημένο.
     - Τι κάνεις εδώ, μοναχό σου; το ρώτησαν τα αστεράκια της Παρθένου που το είδαν να περιπλανιέται στη γειτονιά τους.
     - Ψάχνω να βρω μια γωνίτσα να μείνω, έρχομαι από πολύ μακριά και δεν έχω σπίτι...
     - Τι να σου κάνουμε; Εδώ δεν μπορείς να μείνεις, Παρθένος, καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει χώρος για αστεράκια που οι κακές γλώσσες μπορούν να πουν ότι είναι εξώγαμα, υπάρχει και μια υπόληψη που πρέπει να διαφυλαχτεί, καταλαβαίνεις...
     - Ε, αστεράκι, έλα εδώ! του φώναξαν από τον αστερισμό των Διδύμων απέναντι. Έλα μαζί μας, εδώ υπάρχει χώρος!
     - Μια στιγμή, πού πας; το ρώτησαν μόλις πλησίασε. Τι το πέρασες εδώ, κέντρο διερχομένων;
     - Μα εσείς μου είπατε να έρθω!
     - Εμείς δεν είπαμε τίποτα!
     - Μα το άκουσα καθαρά!
     -  Τι θα γίνει, ρώτησαν τα μισά αστεράκια τα άλλα μισά, δεν είπαμε ότι δεν θα καλούμε τον κάθε παρείσακτο;
     - Συγγνώμη που δεν σας ρωτήσαμε, απάντησαν τα άλλα μισά, αλλά εμάς μας φάνηκε πρώτης τάξεως αστέρι!
     - Ναι, σιγά μην ξέρετε εσείς να κρίνετε!
     - Γιατί, ξέρετε εσείς;
     - Δεν είναι κατάσταση αυτή, η συγκατοίκηση μαζί σας είναι ανυπόφορη!
     - Γιατί, εμείς νομίζετε ότι είμαστε ικανοποιημένοι;
     - Φύγε από εδώ, μικρέ, είπαμε δεν δεχόμαστε φιλοξενούμενους!
     - Να αποφασίζετε για τη δικιά σας μεριά, από εδώ θα αποφασίζουμε εμείς! Μικρέ, έλα από εδώ, μην τους ακούς αυτούς τους παλαβούς!
     Αλλά το αστεράκι είχε ήδη απομακρυνθεί. Πώς θα μπορούσε να ζήσει σε έναν αστερισμό, όπου πάντα θα υπήρχαν διαφωνίες;
     - Μήπως θα μπορούσα να μείνω εδώ, μαζί σας; ρώτησε το αστεράκι τον αστερισμό του Υδροχόου.
     - Πρόσεχε μην πατήσεις τα νερά, του είπαν τα αστέρια του Υδροχόου.
     - Ποια νερά;
     - Αυτά που τρέχουν... Κάνε στην άκρη, αν σε ακουμπήσουν θα πεθάνεις αμέσως!
     Και το αστεράκι έφυγε τρομαγμένο.
     - Σιγά, θα μας πατήσεις! του είπαν τα αστεράκια του Σκορπιού θυμωμένα.
     - Συγγνώμη, είπε το αστεράκι.
     - Ένα βήμα ακόμα αν κάνεις, θα σε τσιμπήσουμε και θα πεθάνεις!
     - Μα γιατί, τι έκανα;
     - Δεν έχει και τόση σημασία τι έκανες, είναι θέμα αρχής! Εμείς είμαστε ικανοί και να αυτοτσιμπηθούμε, μόνο και μόνο για λόγους αρχής, καταλαβαίνεις πόσο ευκολότερο είναι να τσιμπήσουμε τους άλλους. Ακόμα εδώ είσαι; Φύγε!
     Και το καημένο το αστεράκι, σέρνοντας τα κουρασμένα του βήματα, πέρασε από όλους τους αστερισμούς αλλά πουθενά δεν βρήκε καταφύγιο. Κάθησε, λοιπόν, μόνο του και άρχισε να κλαίει.
     - Γιατί κλαις; το ρώτησε ένας κομήτης που περνούσε από εκεί δίπλα.
     - Δεν μπορώ να βρω έναν αστερισμό να με φιλοξενήσει και είμαι μόνο μου, μακριά από την οικογένειά μου...
     - Και γι'αυτό σκας; Τι χαζό που είσαι! Έλα, σκούπισε τα μάτια σου και άκουσέ με. Αν δεν σε θέλουν οι αστερισμοί μία, εσύ να μην τους θέλεις δέκα. Είσαι μια χαρά αστέρι, μπορείς και μόνο σου να λάμψεις, εδώ έκανες τόσο δρόμο μόνο σου, δεν έχεις ανάγκη κανέναν... Μα κοίτα τι όμορφο που είσαι, τι ανάγκη τους έχεις όλους αυτούς; Άκου με που σου λέω, εγώ έχω ταξιδέψει πολύ και έχουν δει πολλά τα μάτια μου.
     - Και, δηλαδή, να κάτσω εδώ, μόνο μου;
     - Φυσικά! Κάτσε εδώ που δεν ενοχλείς κανέναν και λάμψε μόνο σου και θα δεις για πότε θα ζητήσουν την παρέα σου. Και όταν θα ξαναπεράσω από αυτά εδώ τα μέρη, θα έρθω να σου κάνω επίσκεψη. Άντε, γεια σου τώρα. 
     Και ο κομήτης έφυγε. Και το αστεράκι έμεινε εκεί και άρχισε να λάμπει. Δειλά-δειλά στην αρχή, λίγο πιο τολμηρά στη συνέχεια, και σιγά-σιγά, καθώς αποκτούσε περισσότερη αυτοπεποίθηση, έγινε τόσο λαμπρό, που κανείς δεν μπορούσε να μην το προσέξει. 
     Και οι άνθρωποι σήκωσαν τα μάτια τους στον ουρανό και το είδαν. Και το αστεράκι χαμογέλασε, και φάνηκαν τα λακκάκια στα μάγουλά του. Και οι άνθρωποι το θαύμασαν. Και το αστεράκι έλαμψε συγκινημένο. Και οι άνθρωποι το προσκύνησαν. Και το αστεράκι φώτισε τον δρόμο τους. Και έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία, αφού το ταπεινό αστεράκι, το διωγμένο από παντού, έγινε ο βασιλιάς του Ουρανού, όπως κάτω στη γη, ένα επίσης διωγμένο και κατατρεγμένο μωρό, θα γινόταν ο βασιλιάς του κόσμου.
     Από τότε, όλοι μιλούν για το Άστρο των Χριστουγέννων. Για το κακό σουπερνόβα, δεν μιλάει κανείς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

To comment or not to comment? That is the question